امروز تولد هوشنگ مرادی کرمانی است، مردی که تلخ ترین قصه ها را با حبه های قند کلامش به کام مخاطب شیرین میکند
تفالی به قصه های مجید زدم ،قصه‌ی «اردو» باز شد ، شما هم در خوانش دوباره آن با ما شریک باشید;
«وقتی داشتم از زیر آینه و قران رد می‌شدم،بی بی نگاهی به قد و بالام کرد و عین بچه ها لب ورچیدو یکهو زد زیر گریه مثل ابر بهار اشک میریخت و دم گرفت
:حالا که میخوای بری فکر نمیکنی من تنهایی چی کار کنم ؟تو این خونه وحشتم میگیره
از گریه اش من هم گریه ام گرفت،دست انداختیم گردن هم و هق هقی راه انداختیم که بیا و تماشا کن،مش حسین که این اوضاع و احوال را دید ،یکهو بغضش ترکید و بنا کرد به اشک ریختن،آدم دل نازکی بود،وقتی خوب گریه کرد و سبک شدو اشکش وانشست با پشت آستین تتمهء اشکها را پاک کرد و گفت
:حالا کجا میری مجید؟
بی بی سرش را از روی شانه‌ی من برداشت آب دهانش را قورت داد و گفت
:بچم میخواد بره اُردود
مش حسین گفت
:اردود دیگه کجاست؟از مملکت ایران خیلی دوره؟
گفتم
:نه مشدی میرم«حسین آباد بالا»همین یه فرسخی اینجا ،شش کیلومتر، همون جایی که روزهای جمعه میریم هوا خوری
این حرف را که زدم مش حسین اشک و آه را ول کرد پخی زد زیر خنده بی بی که دید مشدی دارد میخندد توپید بهش که
:خنده نداره مشدی !خوب چه کار کنم نمیتونم از بچه ام دور باشم داره میره تو یه مشت غریبه
مش حسین زود خنده اش را خورد،آمد جلو من و بی بی را که هنوز به هم چسبیده بودیم از هم جدا کرد،کمک کرد تا بنشینم پشت الاغ ،دستم را بگیرم به رختخوابهاکه نیفتند…»