واقعا مهم است که سیاستمدارها چه میپوشند؟ مثلا اینکه آقای پزشکیان در گرما و سرما یک مدل کاپشن تنش است و به جای پیراهن یقه دیپلمات و کتوشلوار رسمی، شلوار کتان میپوشد، چه تاثیری در ادارهی مملکت دارد؟ این سوالی است که در دنیا مدتهاست دربارهاش بحث میشود و به جواب درستی هم برایش نرسیدهاند.
هرازگاهی در دنیای سیاست سر و کلهی آدمی پیدا میشود که خلاف جهت شنا میکند و عجیبوغریب لباس میپوشد. مثلا در پنسیلوانیا سناتوری هست که با هودی اُورسایز و شلوارک ورزشی به ساختمان مجلس میرود. کلی آدم به این ماجرا اعتراض کردند و گفتند Dress Code (کد پوششی) یکی از استانداردهای جامعه است که برای موسسهها اتیکت و احترام میآورد. یک سناتور زن هم به شوخی گفته بود که حالا که اینطور شد از این به بعد میخواهم با بیکینی در جلسههای مجلس شرکت کنم!
اما عدهای هم هستد که میگویند سیاستمدارها باید در لباس پوشیدن آزاد باشند چون اگه حق انتخاب داشته باشند، میشود فهمید با چه جور آدمی طرف هستی.
پروتکل جدید لباس پوشیدن در سنا، در دوره و زمانهای عوض شده که مردم بعد از پاندمی کرونا رو آوردهاند به پوشیدن لباسهای راحت؛ دیگر به ندرت در ادارههای بزرگ مردهای کتوشلوارپوش و کراواتزده و خانمهای کت و دامنپوش میبینید و کفشهای شیک پاشنهبلند زنانه جاشان را به صندلهای راحتی برکناستاک و کراکس و کتونیهای نیو بالانس دادهاند که از اصل قرار بوده زشت و راحت باشند. حالا بماند که همین پاپوشهای زشت الان تبدیل شدهاند به ترند فرهنگی و یکجور «آنتیفشن» و کمکم آنقدر فراگیر شدند که زشتیشان دیگر شیک و لوکس به نظر میرسد.
لباس همیشه یکجور ابزار ابراز هویت بوده و هر کشوری هم همیشه برای خودش «پولیتیکال فشن» داشته است. مثلا محافظهکارهای آمریکایی همیشه طرفدار لباسهای سنتی بودهاند و لیبرالها سعی کردهاند روشنفکرتر به نظر برسند و کمی راحتتر لباس بپوشند؛ البته هودی و شلوارک ورزشی برایشان قفل بود که به لطف سناتور پنسیلوانیایی قفلش باز شد.
این متفاوت لباس پوشیدن قشنگ است، ولی من از آن دسته آدمهایی هستم که برای «درس کد» احترام قائلم. به نظرم اگر سیاستمدارها مجبور باشند مثل جشنوارهی کن فقط با کتوشلوار سیاه در انظار عموم ظاهر شوند، دیگر خطر کاپشن احمدینژادی مملکت را تهدید نمیکند.
نویسنده: مریم عربی
رادیوچل را میتوانید در کستباکس، اپل پادکست، اسپاتیفای و همه پادگیرهای معتبر بشنوید.
