در فولکلور سنتی منطقه تولد من، حوالی اصفهان، نبات تقریبا درمان تمامی امراض داخلی بدن به حساب می‌آید. با آب سرد قاطی می‌شود و می‌شود دوای فلان مرض، با آب جوش قاطی می‌شود و مرضی دقیقا در نقطه مقابلش را شفا می‌دهد. با خاکشیر ترکیب می‌شود، خشک مصرف می‌شود و… اگر هم احیانا افاقه نکند، صرفا نشانه این است که نبات مرغوبی نبوده و باید دنبال بهترش گشت.
در روزگار سر از زیر تار عنکبوت درآوردن مجدد طب علفی، هیچ عجیب نیست که برای امراض اقتصادی جامعه هم بی‌وقفه دارویی شبیه نبات تجویز شود که یک‌تنه درمان همه بیماری‌ها را بلد است. نام داروی همه‌مرض‌حریف خصوصی‌سازی است و بازار آزاد. معتقدان به این نبات تلخ معتقدند تفاوتی ندارد که بیماری شما تورم هولناک حاکم در ایران است، یا اختلاف طبقاتی غیرقابل تصور در هند، یا مثلا رکود حاصل از ریاضت اقتصادی در یونان. در همه حال راه چاره یکی است. دولت باید کنار برود تا بازار خودش همه‌چیز را درست کند.
بخوانید: مالیات بر ارزش‌ها (طنز)
علت بحران ارزی؟ سرکوب دولتی نرخ ارز. و دیگر برای کسی مطرح نیست که این چه‌جور سرکوب نرخ ارزی است که در فاصله کمی بیش از ۳۰ سال نرخ ارز تقریبا ۴۰۰۰ برابر شده است. علت مشکل تأمین انرژی؟ ارزان‌تر بودن بنزین از آب معدنی. و خب البته برای کسی مطرح نیست که شاید با توجه به میانگین درآمد جامعه این آب معدنی است که دارد به قیمت گزافی فروخته می‌شود. علت تورم؟ زیاد کردن حقوق معلمان و دیگر اصلا انگار نه انگار که در ترکیب طبقاتی جامعه معلمان جزو کدام دهک اقتصادی هستند.
نبات عموما فایده‌ای ندارد. خوشبختانه جز چاقی ضرری هم ندارد. مگر این‌که مبتلا به دیابت باشید که در این صورت سمی است مهلک. امیدواری بی‌خودی است که این بازار آزادتر به بی‌آزاری نبات باشد. خاصه که همین حالا هم، با این بازار مثال غیرآزاد، قانون روی لطیفش را سمت صاحبان سرمایه گردانده است.
نویسنده: ابراهیم قربان‌پور
هفته‌نامه چلچراغ، شماره ۸۴۸
