اگر همین اول نیامده‌اید که گیر بدهید پورشه نه و پورش و تازه آن‌یکی هم یا «ب ام و» است یا «بی‌ام‌دابلیو»، و این‌ها را یک مدلی تلفظ کنید انگار مادرتان متولد آخن و پدرتان بزرگ‌شده کوچه‌های آرام و خلوت مارسی است و در حالت عادی تلویزیون را تلویژن و موس را مثل حامد همایون ماااوووس تلفظ می‌کنید و معتقدید چون داریم از یک واژه خارجی استفاده می‌کنیم، باید طوری فکمان را برخلاف عادت و توان و با تمام وجود بچرخانیم که خدایی نکرده یک وقت مدیون فرهنگ و زبان مبدا نشویم، دو دقیقه برویم سر اصل مطلب. آن هم چیزی نیست جز دیدن آدم‌هایی که در اینستاگرام کلیپی از موفقیت‌های خودشان مزین به موزیک محبوب این روزها unstoppale منتشر می‌کنند.
یعنی خود «سیا» هم وقتی داشت این آهنگ را می‌خواند، مخصوصا آن‌جا که فریاد می‌زد I’m so powerful فکرش را هم نمی‌کرد منظورش از قدرتمند بودن غلبه بر کوییز دو نمره‌ای کلاس زبان باشد که تازه معلم برگه‌ها را گم کرده و همین‌طوری الکی به همه نمره‌اش را داده، یا مثلا کشتن یک سوسک آن هم از نوع بدون بال و بسیار بی‌آزار که نشسته بوده یک گوشه و بی‌سروصدا و توقع اضافه و با در نظر گرفتن کمبود برق در یک گوشه تاریک نون و ماستش را می‌خورده.
از همه وخیم‌تر حال کسی است که بزرگ‌ترین موفقیتش تا این لحظه نگه داشتن تعداد فالوئرها و فالوئینگ‌های برابر با هم است، یعنی شخص شخیصی که سختی نصب یک اپ آنفالویاب را به جان خریده و هر کس او را آنفالو کند، بدون فوت وقت آنفالوبک می‌کند. اگر هم طرف از اول فالو نمی‌کرده، می‌رود یک نفر دیگر را آنفالو می‌کند تا خدایی نکرده هم غرورش جریحه‌دار نشده و شخصیتش زیر سوال نرود و هم خدایی نکرده رکورد بی‌نظیرش خدشه‌دار نشود. کلا این روزها معیارهای موفقیت طوری عوض شده که زکریای رازی و عمر خیام دو نفری کوزه به دست نشسته‌اند و غصه عمر الکی بر باد رفته‌شان را می‌خورند.
نکته جالب توجه اما اصرار این ابرموفق‌ها به قسمت بعدی ترانه است. آن‌جا که می‌گوید I’m a Porsche with no breaks . یعنی خود من به شخصه به عنوان فوق فوقش یک پراید‌هاچبک هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم این‌همه پورشه دوروبرم باشد و خبر نداشته باشم. حالا مهم نیست که یک نقص فنی کوچک دارند و کمپانی یادش رفته ترمز برایشان بگذارد. ما خودمان سایپا و ایران خودرومزگان داریم که بوق را به جای صندلی کار می‌گذارند و مشتری را قانع می‌کنند که درستش این است که راننده روی بوق بنشیند تا در مواقع ضروری دستش درگیر بوق نباشد و بتواند فرمان را سفت بچسبد.
حالا این طفلی‌ها هم از دستشان در رفته و یک‌سری پورشه تولید کرده‌اند که ترمز ندارد، بعد احتمالا نشسته‌اند در یک جلسه فکر کرده‌اند چه کنیم چه نکنیم. اول یکی‌شان پیشنهاد داده خب برشان گردانیم به خط تولید و درستشان کنیم، ولی کارشناس رسانه‌ای گفته: «کام آن دوووود… تیک ایت ایزی.» بعد یک چند تا تماس گرفته و آخر سر اعلام کرده: «کاری می‌کنم ملت برای پورشه بدون ترمز سر و دست بشکنن. یعنی می‌خوام اونی هم که پورشه داره، ترمزهاشو دربیاره بندازه دور… در این حد.» بعد این موزیک ویدیو منتشر شده و ماشین پرگاز بدون ترمز شده معیار موفقیت.
این‌طوری که طرف در یک لایو اینستاگرامی ۲۵ تا پیتزای خانواده را پشت سر هم و در ۱۳ دقیقه می‌بلعد و این افتخارآفرینی را با آهنگ مذکور جشن می‌گیرد. البته بیماری‌های قلبی و دیابت و… هم جلوتر مثل یک دیوار منتظرش ایستاده‌اند تا یادآوری کنند ماشین بدون ترمز احتمالا به روش‌های خطرناک‌تری متوقف می‌شود. این اتفاق مخصوصا وقتی می‌افتد که شاخ‌های مجازی با هم شاخ به شاخ شوند و دو تا پورشه بدون ترمز از روبه‌رو بکوبند به هم. در هر صورت چلچراغ از این فرصت استفاده کرده و پورشه‌های تصادفی شما را به بالاترین قیمت خریدار است.
نویسنده: صفورا بیانی
هفته‌نامه چلچراغ، شماره ۸۳۶
