سید مسیح میرجعفری

«چرا دوست داریم مجنون ادامه پیدا کند؟!» این سوال مهمی است. پخش سریال کوتاه و ۱۰ قسمتی مجنون (Maniac) از  شبکه نتفلیکس به پایان رسیده است. این سریال از مهمترین سریال های چندسال اخیر است.

سریال های آمریکایی چه از نتفلیکس پخش شوند، چه از HBO و CBS خصوصیات مشترک زیادی دارند. معمولا سریال‌های محبوب و طولانی در ژانر علمی-تخیلی ساخته می‌شوند که از جمله آن‌ها می‌توان به سریال سوپرنچرال و بازی تاج و تخت اشاره کرد. شبکه‌هایی مانند CW نیز بر این ژانر مردم‌پسند تمرکز کرده‌اند و حتی جهان‌های سریالی مانند Arrowvers با محوریت این ژانر در جریانند.

ژانر دیگری که در آمریکا طرفداران زیادی دارد، طنز است، مانند Friends. فرندز در واقع زندگی چند «دوست» است که گرفتار موقعیت‌های طنز می‌شوند یا با دیالوگ‌هایشان ما را می خندانند. مشابه جدیدتر آن سریال‌هایی نظیر How I Met Your Mother و Big Bang Theory  هستند که در آن‌ها هم چند دوست یا همسایه در موقعیت‌هایی ما را می خندانند.

«مجنون» اما خواصی دارد که مخصوص خودش است، نه چیز دیگری و نمی‌خواهد چیز دیگری باشد. آن قدر خوب است که برای بالا کشیدن خود به چیز دیگری نیاز ندارد.

مجنون یک سریال متفاوت است که خصوصیات مثبت دیگر سریال های آمریکایی را نیزدارد و سعی کرده در همان حد نماند. پرداخت شخصیت‌ها به خوبی انجام شده است و ما آن‌ها را به خوبی – و هر چقدر که لازم است- می‌شناسیم. همه سریال‌ها مانند یک میهمانی بزرگ هستند و هر چقدر افراد حاضر را بیشتر بشناسیم، بیشتر هم لذت خواهیم برد. اینجا هم یک میهمانی است که همه را به قدر کافی می شناسیم، دوستشان داریم یا از آنها متنفریم و حتی با آنها همدردی می‌کنیم.

بازی اما استون، بازیگر برنده جایزه اسکار ۲۰۱۷، سطح این سریال را بسیار بالا برده و بخشی از جذابیت‌ شخصیت آنی لندبرگ مدیون چهره و بازی اوست. جونا هیل نقش مقابل استون را بازی می‌کند. هیل در این سریال با هیکل جدیدی دیده می‌شود. بیشتر او را با بازی در فیلم کمدی «گرگِ وال استریت» می‌شناسیم.

موسیقی عضو جدا نشدنی این سریال است. استفاده هوشمندانه و به موقع کارگردان از موسیقی، ضرب‌آهنگ داستان سریال را به شکل مثبتی افزایش می‌دهد.

خداحافظی با «مجنون» سخت است؛ اما انگار باید این کار را انجام‌ بدهیم.