الهام یزدیها
یک- مسابقات جهانی تکواندو در کره جنوبی با عنوان سومی و بدون کسب مدال طلا به پایان رسید و با عقبگردی ۱۰ ساله ایران را به سال ۲۰۰۷ بازگرداند. این عقب گرد و شرایط تیم ملی هرچند از وضعیت اسفناک تکواندو و مسیر نامشخص ورزشکاران این رشته خبر میدهد، اما این روزها داشتن کیمیا علیزاده تنها دلخوشی تکواندو و ورزش زنان است. کیمیا را میتوان فرشته نجات و روزنه امید تکواندو ناخوش احوال ایران دانست که پس از المپیک به دلیل مصدومیت، مچ پای چپش را به تیغ جراحی سپرد و در فاصله ۱۰ ماه از میادین مسابقات دور ماند و حتی بازیهای کشورهای اسلامی را نیز از دست داد تا خود را برای مسابقات جهانی آماده کند. پزشک فیزیوتراپ کیمیا هرچند پیش از اعزام از برطرف شدن آسیبدیدگی او خبر داده بود، اما کیمیا وقتی بروی شیاپچانگ رفت آنقدرها هم بدون آسیب نبود و به همین دلیل حالا که مدال تاریخی نقره را در مسابقات جهانی برای زنان بدست آورده باید دست و مچ پای راستش را به تیغ جراحان بسپرد. جراحی که به دلیل جدی بودن مصدومیتهای این تکواندوکار حتمی است و حتی گفته میشود ممکن است باعث دوری او برای یک سال از میادین مسابقات شود. اینها تنها بخشی از دردهایی است که کیمیا که برای ایستادن بروی سکو به جان خریده، بخش دیگری از ماجرا به حاشیههایی بازمیگردد که از مسابقه فینال و شکستش مقابل حریف قدرتمند ساحل عاجی آغاز شده، حریفی سرشناس که اتفاقا مدال برنزالمپیک ریو را نیز دارد. ماجرا از آنجا آغاز شد که گزارش یکسو کارشناسان تلویزیون در زمان پخش مسابقه کیمیا از شبکه ورزش، مورد اعتراض بسیاریها قرار گرفت. کارشناسان حاضر در آن برنامه بدون این که به اهمیت مدال نقره کیمیا و حتی مصدومیتهایش اشاره کنند تنها از کیفیت مبارزه او انتقاد کردند و این موضوع زمانی بیشتر مورد اعتراض قرار گرفت که عکسهایی از مصدومیت کیمیا در فضای مجازی منتشر شد و به سرعت مورد توجه مردم، هنرمندان، مسئولان و رسانهها قرار گرفت تا اهمیت مدال نقره کیمیا بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
دو- در این بین اتفاق دیگری نیز رخ داده بود و آن به حاشیه رفتن ناکامی و دلایل نتیجه نگرفتن تیم ملی تکواندو در مسابقات جهانی بود. عکسهای منتشر شده کیمیا اگر چه باعث شد، اهمیت مدال او پشت انتقادهای یکسو کارشناسان تلویزیون گم نشود، اما از سوی دیگر فدراسیون تکواندو را نیز به حاشیهای امن کشاند تا جایی که وزیر ورزش هم برای مقام سومی تیم ملی تکواندو پیام تبریک فرستاد و به نوعی مدال تاریخی کیمیا به پای مجموعه تیم ملی نوشته شد! و تا به امروز هم نهتنها از سوی مسئولان وزارت ورزش در رابطه با نتیجه ضعیف تیم ملی تکواندو عکسالعملی دیده نشده، بلکه فدراسیون تکواندو هم درباره کارنامه تیم ملی در مسابقات جهانی واکنشی نداشته است. ماجرای عکسهای منتشر شده از آسیبدیدگیهای کیمیا حاشیه دیگری نیز داشت و آن شائبه حقیقی بودن یا جدید بودن این آسیبدیدگیها در زمان مسابقه بود. حاشیه ایی که پس از حضور کیمیا در فرودگاه و نبودن نشانهای از مصدومیت قوت گرفت و بیش ازپیش کیمیا و مدال باارزشش را به حاشیه برد درحالیکه میتوانست این حاشیهها از ابتدا اتفاق نیفتد تا نه رنجشی برای کیمیا پیش بیاید و نه همه چیز در سایه این حاشیهها فراموش شود. شاید میشد، انتقادهای یکطرفه کارشناسان تلویزیون را بدون ایجاد حاشیهای دیگر پاسخ داد و به جای برانگیختن احساسات برای نشان دادن توانمندی و ارزش مدال کیمیا از راه دیگری وارد شد. مثلا پیش از آن که کیمیا به مسابقات اعزام شود، پیگیر شرایطش شده و بدون حاشیهسازی با نگاهی کارشناسانه از اهمیت کار و ارزش مدال او بحث میشد، اما وقتی پاسخ حاشیهها حاشیه باشد، قطعا اصل ماجرا به حاشیه میرود و این اتفاقی است که پس از مسابقات جهانی برای تکواندو ایران رخ داد.
سه- نکته دیگر این که اگر کیمیا علیزاده بدون هیچ آسیبدیدگی به مسابقات جهانی میرفت و به فینال میرسد و باز دوباره به حریف ساحل عاجی خود میباخت باز هم مدال نقرهاش همانقدر ارزشمند بود که امروز از ارزش این مدال سخن گفته میشود و اگر ضعف فنی در مبارزهاش وجود داشت، کارشناسانه به آن پرداخته میشد. حالا دیگر مسابقات تمام شده و در واقع کیمیا مانده و مدالها و دردهایش. گاهی به نقل از او زمزمه خداحافظی زودهنگام از ورزش قهرمانی شنیده میشود و گاهی استراحت اجباری برای رفع مصدومیتهایش… که هر دو این اتفاقات دردناک است آن هم برای نابغهای جوان که تنها سوسوی امید این روزهای تکواندو ایران محسوب میشود. به نظر میرسد این روزها کیمیا بیشتر از آن که از دردهایش خسته باشد، از ناملایمتیها و حاشیهها خسته است. او تنها ۱۹ سال دارد و برای یک قهرمان ۱۹ساله که تمام فکر و حواسش مسابقه است، شاید هضم این حجم از حاشیهها آنقدرها آسان نباشد. در این سالها کمتر به وضعیت روحی و روانی قهرمانانمان توجه شده. قهرمانانی جوان که گاهی سرخورده شده اند و با تمام مدالهایشان یا از دنیای قهرمانی کنار رفتهاند یا خستگی روحی آنها بر عملکردشان تاثیر گذشته و به ناچار از گردونه قهرمانی کنار رفتهاند.
چهار- کیمیا علیزاده نهتنها برای تکواندو و ورزش زنان برای برای ورزش ایران کیمیای کمیابی است که بیش از اینها باید قدرش را بدانیم و از داشتنش احساس غرور کنیم. نگه داشتن کیمیاهایی همچون علیزاده، آنقدرها کار آسان نیست و مسئولان ورزش کاش بدانند که به جزء فرستادن پیامهای تبریک و احساس غرور کردن از موفقیتهای این قهرمانان باید برای بودن آنها برای سالیان سال در تشک مبارزه نیز برنامهریزی کنند و منظور از برنامهریزی تنها رسیدن به وضعیت فنی، تکنیکی و اردوهای تیم ملی نیست، گاهی ورزشکاران برای ماندن و مبارزه کردن نیاز به آرامش دارند چیزی که این روزها کمتر در ورزش ایران دیده میشود.
شماره ۷۱۳
