ویلیام تکری، با معیارهای ادبیات مدرن، نویسنده بزرگی به حساب نمی‌رود. نوشته‌هایش پر است از زیاده‌گویی، اتفاقات غیردراماتیک و کلیشه. و اتفاقا همین اصلی‌ترین سوال درباره اوست. چرا نویسنده‌ای با این ضعف‌های آشکار می‌تواند تا این اندازه محبوب باشد و در دنیای امروز خواننده پیدا کند؟ پاسخ را احتمالا باید در دیدگاه انتقادی، کنایه‌آلود و طنازانه او نسبت به دنیایی پیدا کرد که آن را روایت می‌کند. خانواده ملاکان و اشراف انگلیسی دو قرن پیش. دنیایی سرشار از تنبلی، ملال، ادا و اطوارهای قالبی لازم‌الاجرا و… تکری از معدود نویسندگان آن دوره بود که متوجه پوچی و عقب‌ماندگی این دنیای پرتجمل شده بود. تصاویری که خود تکری برای معروف‌ترین نوشته‌اش «بازار خودفروشی» نوشته است، به‌خوبی می‌تواند مضحکه بودن زیست آن طبقه را در چشمان او معلوم کند.
