آلزایمر بیماری بسیار خطرناکی است که هم فرد بیمار و هم اطرافیان وی را آزار می‌دهد و هم‌چنین تبعات جبران‌ناپذیری برجای می‌گذارد. حالا فرض کنید به جای یک نفر، چند میلیون انسان دچار فراموشی شوند، طبیعتا در چنین شرایطی باید انتظار هراتفاقی را کشید. چلچراغ با نزدیک شدن به ایام انتخابات، برآن شد تا خاطراتی را مرور کند، چراکه مرور خاطرات و تکاپوی ذهنی از گرفتار شدن یک ملت به آلزایمر جلوگیری می‌کند…

محمد مخبری

خانه ملت، حیاط خلوت دولت بود!
هنوز فریاد‌های علی لاریجانی در مجلس را به‌خاطر دارید؟ «شما شأن مجلس را رعایت نکردید، بفرمایید بیرون.» و ما از آن‌جایی که فراموش‌کاریم، یادمان نیست که رئیس جمهور پیشین کشورمان تا حدی ادامه داد که رئیس مجلس حضور او را در صحن علنی تاب نیاورد. مشخص است که خانه ملت همچون حیاط خلوتی می‌ماند که هیچ حرمت و احترامی برای آن قائل نبودند. فراموش نکنیم بخشی از آرامشی که بر کشور حاکم است، مدیون تعامل دولت روحانی با مجلس است؛ مجلسی که بارها مقابل برنامه‌های روحانی ایستاد، اما کوچک‌ترین توهینی از سوی او به نمایندگان ملت روا داشته نشد.

ماستمان آب انداخته بود، با
دسته بیل همش زدیم!
تورم ۴۵ درصدی هر دولتی را در جهان از پا درخواهد آورد، اما به لطف تبلیغات گسترده رسانه‌ای و نفتی که از سر سفره‌ها جمع‌آوری شده بود، دولت گذشته با قوت به تخریب واحد‌های صنعتی و تولیدی پرداخت و در عوض به واردات دسته بیل مشغول شد. البته آن موقع نمی‌دانستیم دکل نفتی‌مان را گم کرده‌اند. احتمالا اگر آن موقع از این اتفاقات نوشته بودیم، امروز دیگر چلچراغی در کار نبود. فراموش نکنیم دولت یازدهم در شرایطی کشور را تحویل گرفت که تورم مواد غذایی چیزی نزدیک به ۵۱ درصد بود. یعنی اگر شکم مبارکمان هوس ماست می‌کرد، معلوم نبود بتوانیم دو سطل ماست از یک شرکت را با قیمتی برابر خریداری کنیم.

عذرخواهی گام اول پذیرش اشتباه
است، نه گام آخر!
احتمالا به‌خاطر نداریم که بعضی‌ها در قبال فرصت‌هایی که به سودجویان و مفسدان اقتصادی دادند، هرگز حاضر به عذرخواهی نشدند. اصلا چرا راه دور می‌رویم؟ همین ماجرای فرو ریختن ساختمان پلاسکو و عدم عذرخواهی آقایان در برابر ضعف مدیریت بحران و پیش‌گیری از حوادث. عدم پذیرش اشتباه و عذرخواهی بخش جدانشدنی مدیریت در سطح کلان است؛ تا آن‌جا که هنوز هم در شوک استعفای مدیر راه‌آهن و عذرخواهی رئیس جمهور در خصوص نحوه تخصیص و توزیع سبد کالا هستیم. در جامعه‌ای که کمتر مسئولی بابت اشتباهش از مردم عذرخواهی می‌کند، جناب روحانی در همان ماه‌های اول ریاست جمهوری به این عمل اقدام کرد. فراموش نکنیم پاسخ‌گویی در برابر عملکردمان، اولین وظیفه همه‌مان است.

تو رو خدا بذار بنزین بزنم برگردم
احتمالا فراموش کرده‌ایم که در قبال تحریم‌های ایران از سوی نهاد‌های بین‌المللی، تنها واکنش بعضی‌ها چنین جملاتی بود: آب را بریز… یا آن‌قدر تحریم کنید که تحریم… پاره شود. جالب‌تر می‌شود اگر به یاد بیاوریم که کشتی‌های تجاری‌مان زمانی که در بنادر جهان پهلو می‌گرفتند، حتی اجازه سوخت‌گیری نداشتند. به عبارتی تحریم‌ها تا جایی پیش آمدند که صنعت حمل‌ونقل در مرز فروپاشی بود. به این مسائل این نکته را هم اضافه کنید که صادرات نفت کشور در دوران تحریم حدود ۱/۳ میلیون بشکه در روز بود و حالا به بیش از ۲/۳ میلیون بشکه در روز افزایش یافته است.

ناهار با اتحادیه اروپا می‌چسبد!
سوال جدی و مهمی که باید ذهن فراموش‌کار همه‌مان را درگیر خودش کند، این است که انجام مذاکرات با ۱+۵ در دوره‌های پیشین به چه منظور انجام شده است. مگر ذات مذاکره غیر از این است که در فضای تعامل و حفظ خطوط قرمز به نتیجه‌ای مناسب رسید؟ و اگر مذاکره برای این است که دور هم بنشینیم، حرف خودمان را بزنیم، ناهارمان را بخوریم و به کشور بازگردیم، بهتر نیست نامش را بگذاریم ناهار دیپلماسی با ۱+۵؟ و از همین جهت است که بی‌تردید بزرگ‌ترین موفقیت دولت روحانی در سه سال گذشته در سیاست خارجی بوده است که درواقع بزرگ‌ترین اولویت دولت نیز بود. دولت روحانی به‌خوبی می‌دانست که رتق‌وفتق موضوع هسته‌ای در سیاست خارجی مقدمه رتق‌وفتق موضوعات و مسائل سیاسی داخلی است و همان‌طور که بارها در تبلیغات انتخاباتی گفته بود: «هم باید چرخ اقتصاد بچرخد و هم سانتریفیوژها.» تیم دیپلماسی با ظرافت روحانی به رهبری ظریف و به پشتوانه افکار عمومی بالاخره توانست به یکی از پیچیده‌ترین بحران‌های بین‌المللی معاصر فایق بیاید و حداقل فایده این موفقیت این بود که ضمن خارج کردن کشور از انزوا و کدر کردن دورنمای جنگ (که در ذات خود بازنده- بازنده است)، مسیر نشیب موفقیت اقتصادی را در افق نگه داشته و امروزه با ورود هیئت‌های بزرگ اقتصادی بزرگ از کشورهای مختلف این افق دورنمای امیدوارانه‌ای را نشان می‌دهد. چالش‌های ساختاری (که خارج از دولت‌ها در ایران است) مسیر شتابان این موفقیت را کند می‌کند که در این‌جا نمی‌توان دولت روحانی را مقصر آن دانست. ابتکار دولت روحانی این می‌تواند باشد که به پشتوانه افکار عمومی و با منطق و تدبیر تیم دیپلماسی و با پشتوانه نهادهای قدرتمند دیگر ازجمله نهادهای خارج از دولت اجماع نسبی حاصل کند که سنگ‌اندازی‌های پیش روی این موفقیت را برداشته و از طرف دیگر این موفقیت را بر حورزه‌های دیگر تسری دهد.

کانال بخر، حالشو ببر!
اگر خاطرتان باشد، توییتر در زمان دولت گذشته فیلتر شد و در اقدامی جالب آقایان خودشان به‌تازگی اقدام به افتتاح حساب توییتر کرده‌اند. از محدودیت‌ها و فیلتر‌ها در دوره خودشان که بگذریم، به نکته اساسی برمی‌خوریم که جمنا سردمدار آن است. و آن این است که دلواپسان تا چند وقت پیش کمر همت بسته بودند که تلگرام را فیلتر کنید و مگر نمی‌بینید چه بر سر فضای مجازی و آرمان‌هایمان آورده است؟ اما جناب ضرغامی که خود در کارنامه اداره رسانه ملی (تقریبا میلی بود تا ملی) نمره قبولی نگرفته‌اند، حرف از خرید کانال‌های تلگرامی پرمخاطب در راستای تبلیغات جمنا زده‌اند. برای دچار نشدن به آلزایمر نیازی نیست به دکتر مراجعه کنید. کافی است تا روز انتخابات همین صفحه را هر شنبه در چلچراغ مطالعه کنید.

شماره ۷۰۲