همدان، حکایت انقلاب ۵۷
در همان میدان دوست‌داشتنی همدان، انقلاب شده بود. اداره‌ها و مدارس تعطیل‌ شده بود. برای این‌که تجربه مرداد ۱۳۳۲ و پایین آوردن مجسمه شاه تکرار نشود، یک تانک پای مجسمه مستقر کرده بودند. یک روز عصر، جوانان انقلابی روبه‌روی مجسمه ایستادند و شعار دادند: «مرگ بر شاه، مرگ بر شاه». افسر فرمانده تانک که تمایلی به مقابله نداشت، با یک بلندگوی سیار رو به تظاهرکنندگان گفت: «آقایان بفرمایید…» جوانان کمی بیشتر به وجد آمدند و با صدای بلندتر شعار دادند: «مرگ بر شاه، مرگ بر شاه». افسر فرمانده گفت: «آقایان بفرمایید. ما حکم تیر داریم.» جوانان بیشتر بر شجاعتشان افزوده شد و بلندتر شعار دادند: «مرگ بر شاه، مرگ بر شاه». افسر فرمانده با صدایی بلندتر گفت: «آقایان بفرمایید. حکم تیر داریم. می‌زنیم چندتاتون رو می‌کشیم، فردا باید جواب پدر و مادرتون رو بدیم.» این‌بار جوان‌ها می‌خواستند بلندتر شعار بدهند که افسر فرمانده روکش برزنتی مسلسل روی تانک را برداشت. همه فرارکردند، ازجمله من. افسر فرمانده با لبخندی بر لب بلندگو را بالا آورد و شروع کرد به رجز خواندن: «چی شد؟ چرا در رفتین؟

حکایت روز سینما سوزان سال ۱۳۵۷
انقلاب ۵۷ نزدیک به پیروزی بود که سینماهای همدان به آتش کشیده شد. سینما الوند و سینما تاج در میدان مرکزی شهر، سینما هما و سینما لوکس در خیابان بوعلی. قرقره‌های دو هزار فوتی فیلم از سینماها به بیرون پرتاب می‌شد و نوار سلولویید ۳۵ میلی‌متری کل سطح خیابان بوعلی و میدان را پوشانده بود. فرشته‌های سینما از بهشت به آسمان شهر همدان آمده بودند و بر آتش گرفتن سینماها و سوختن نوارهای پزیتیو فیلم می‌گریستند.

حکایت آتش گرفتن سینما الوند همدان، سال ۱۳۴۷
میدان اصلی همدان، برای من خاطره‌انگیزترین میدان دنیاست.
در کودکی و نوجوانی، جوانی و میان‌سالی، بارها از آن گذشته‌ام. سال ۱۳۴۷ سینما که آتش گرفت، من آن‌جا نبودم، اما دوستی روایت می‌کرد که ماشین آتش‌نشانی که برای خاموش کردن سینما آمد، تانکرش خالی بود و شیلنگ قطور متصل به خودرو را در حوض گرد وسط میدان، پای مجسمه شاه انداختند. پمپ مکنده که به کار افتاد، آتش‌نشان‌ها، نازل شیلنگ را به سمت سینمای در حال سوختن نشانه گرفتند. آب که با فشار به سمت آتش پاشیده می‌شد، هم‌زمان ماهی‌های قرمز هم به سمت آتش پرواز می‌کردند.

حکایت روز بعد از عملیات و خشم جناب سرگرد
فردای روز عقب‌نشینی، جناب سروان غیاثوند، سربازان گردان۱۶۰ را به خط کرده بود که سرگرد… فرمانده تیپ از راه رسید؛ خشمناک و عصبانی. از اولین سرباز ردیف اول، سراغ فشنگ‌های داخل کیف برزنتی‌اش را گرفت. سرباز گفت که فشنگی ندارد. سرگرد پرسید: «چه کارشون کردی؟» سرباز گفت: «شلیک کردم.» سرگرد گفت: «چرا دروغ می‌گی پدرسگ؟» و یک کشیده حوالی صورت سرباز کرد و به سراغ سرباز دوم و سوم و بقیه سربازهای ردیف اول رفت. کیف فشنگ همه خالی بود؛ یعنی همه هنگام عقب‌نشینی برای سبک‌تر شدن بارشان، فشنگ‌ها را بر زمین ریخته بودند و سرگرد… هم قصه را می‌دانست.
سرگرد سربازان ردیف‌های بعدی را تنبیه نکرد؛ نه به این دلیل که فشنگ‌هایشان را در کیف برزنتی داشتند. نه! سرگرد دستش درد گرفته بود!

انقلاب مشروطه و حکایت مثلث عشقی گلابتون خانم، قزاق توپچی و مشروطه‌خواه غمگین
سال ۱۲۸۷ شمسی. مشروطه‌خواه غمگین و قزاق توپچی، هم‌زمان عاشق گلابتون خانم شدند. مشروطه‌خواه غمگین برای حذف رقیب دست به اسلحه شد و از بالای ساختمان مجلس شورای ملی قزاق توپچی را زخمی کرد. لیاخوف و دیگر قزاق‌ها توپ‌هایشان را در میدان بهارستان مستقر کردند و مجلس را به توپ بستند.