وبلاگ چلچراغ (شماره ۸۷۹)

در روزگار دانشجویی، هم‌درسی‌ای داشتم مستعد که به قدری توان‌مند بود که در غالب درس‌ها حتی از من هم نمره کمتری می‌گرفت. آن ایام هنوز متداول بود که استاد نمره دانشجوها را روی سیاهه‌ای پشت در اتاقش، یا توی بورد آموزش بزند. ظاهرا قضایای مربوط به حریم خصوصی هنوز مقبول خلق واقع نشده بود.

هم‌کلاسی مورد نظر که در بیشتر درس‌ها کمترین یا یکی از کمترین نمره‌های کلاس را می‌گرفت، تقریبا همیشه معتقد بود اشتباهی رخ داده است و به همین خاطر، رأسا و شخصا با خودکار، روی بورد نمره‌اش را قلم می‌گرفت و عددی را جایش می‌گذاشت که خیال می‌کرد حقش است. وقتی به او می‌گفتیم نمره‌ها داخل سایت آموزش ثبت است و این ویرایش تاثیری در عاقبت امور ندارد، با ظاهری فیلسوفانه می‎گفت: «به‌هرحال آدم باید از حقش دفاع کند.»

چند هفته قبل سازمان ثبت اسناد کشور سندی صادر کرد و جزایر ایرانی مورد اختلاف در خلیج فارس را رسما و قطعا به نام دولت ایران سند زد. در این‌که این جزایر جزوی از خاک سرزمین ماست، تردید نیست اما فایده این کار تا جایی که عقل ما قد می‌دهد، بیشتر از قلم گرفتن نمره روی کاغذ پشت درِ اتاق استاد نیست. تصمیم را جای دیگر می‌گیرند و دعوا را جای دیگر حل می‌کنند و مچ را جای دیگر می‌خوابانند و تکه کاغذ اداره ثبت را لابد آن‌قدری داخل آدم حساب نمی‌کنند که حتی به انگلیسی برش گردانند.

البته که با همان منطق دانشجوی مستعد آن سال‌های پلی‌تکنیک می‌شود گفت: «به‌هرحال آدم باید از حقش دفاع کند.» فقط این وسط سوال این است که روی چه حسابی جزیره‌‎ای را که منطقا باید مال ساکنانش باشد و قطعا تعدادی از آن‌ها سند رسمی زمین‌هایش را دارند، زده‌اند به نام وزارت دارایی و با یک چرخش قلم همه ساکنانش را صلب مالکیت کرده‌اند؟

نویسنده: ابراهیم قربان‌پور

هفته‌نامه چلچراغ، شماره ۸۷۹