معروف است که در میانه تحولاتی که بعدتر انقلاب ۱۳۵۷ نامیده شد، دو تا از مهم‌ترین کتاب‌های ادبیات فارسی به دنیا آمدند و تقریبا هیچ‌کدام در همان زمان دیده و ستایش نشدند. فقط چند دهه بعدتر بود که این کتاب‌ها از نو کشف شدند.
«شب هول» هرمز شهدادی و «فیل در تاریکی» قاسم هاشمی‌نژاد با کمی عقب و جلو در آن روزها منتشر شدند و قاعدتا کسی وقتی برای خواندنشان نداشت. یعنی کسانی که قاعدتا باید اهل کتاب خواندن می‌بودند، آن روزها وقتی برای این کار نداشتند.
چند روز پیش داشتم به این فکر می‌کردم که برای اولین بار در تمام طول این سال‌ها یک ذره هم خبر ندارم که در سینماها چه فیلمی در حال اکران است، یا سالن‌های نمایش اصلا فعال هستند یا نه.
البته این ندانستن نه برایم مایه تعجب شد و نه حسرت. نه حتی به قدری که سراغ کامپیوتر بروم و چیزی گوگل کنم. فقط برایم سوال شد که چقدر احتمال دارد همین روزها «شب هول»ی غریبانه منتشر شده باشد، یا شاهکاری مسلم روی پرده سینماها قدرنادیده و مظلومانه فراموش شود؟ و از آن‌جا که میزان این احتمال به نظرم صفر رسید، برایم سوال دیگری پیش آمد. نکند خود به دنیا آمدن «شب هول»ها و «فیل در تاریکی»ها نشانه‌ای از این بود که وقت تحول فرا رسیده است؟
می‌گویند فکر کردن به تعابیر شوم از نشانه‌های ذهن‌های پیر است که دنبال توجیهی برای تنبلی‌شان هستند. اما چه می‌شود کرد؟ سوال است دیگر.
نویسنده: جلال امانت
هفته‌نامه چلچراغ، شماره ۸۸۴
